Ήταν τέλη Αυγούστου του 2012. Μόλις είχα γυρίσει από ένα ταξίδι στην Αμερική και είπα να προλάβω να κάνω τα τελευταία μπάνια της σεζόν. O κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει από τις παραλίες καθώς το καλοκαίρι τελείωνε. Ο καιρός όμως ήταν ακόμα καλός και η θάλασσα με
«τραβούσε».
Ένα απόγευμα χάζευα τη θάλασσα, λες και την έβλεπα για πρώτη φορά, και σκεφτόμουνα την βουτιά που επρόκειτο να κάνω. Τότε με πλησίασε ένας ασπρομάλλης κύριος και μου είπε κάτι που θα μου άλλαζε τα πάντα: «Να έρχεστε και το χειμώνα. Είναι πιο ωραία». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να χαμογελάσω ευγενικά και φυσικά να απορρίψω την ιδέα. Εδώ κρύωνα να μπω στη θάλασσα τέλη Αυγούστου. Τα μπάνια όπου να΄ναι τελείωναν.
Ο ευγενικός αυτός κύριος όμως δεν παρέδωσε τα όπλα. Έμαθα λοιπόν ότι ήταν χειμερινός κολυμβητής στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, ότι κάνει συγκεκριμένη διαδρομή κάθε μέρα, ότι η θάλασσα το χειμώνα είναι καλύτερη και ότι στην παραλία υπήρχαν και άλλοι χειμερινοί. Έμαθα τέλος ότι σήμα αναφοράς και τόπος συγκέντρωσης ήταν ένα παγκάκι της παραλίας. Τις επόμενες μέρες άρχισα να γνωρίζω και τους υπόλοιπους χειμερινούς της παρέας και να ακούω ιστορίες και συμβουλές για το χειμερινό κολύμπι, απλά από περιέργεια φυσικά. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι, σε ηλικίες από 30 μέχρι 70 θα γινόντουσαν οι καινούργιοι μου φίλοι.
Λίγο η παρέα, λίγο η αγάπη για τη θάλασσα με έκαναν και συνέχισα τα μπάνια και τον Σεπτέμβριο. Χωρίς να το καταλάβω έφτασε Οκτώβριος. Ένιωθα ήδη περήφανη για το κατόρθωμα μου. Το Νοέμβριο τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Τα πρώτα κρύα, οι πρώτες δυσκολίες. Και τότε έβαλα στόχους. Είπα να κολυμπήσω τουλάχιστον μέχρι τα γενέθλια μου στο τέλος του μήνα, μετά μέχρι τα Χριστούγεννα. Πρωτοχρονιάτικες βουτιές και κόψιμο βασιλόπιτας. Ήμουν πλέον μέλος της χειμερινής παρέας.
Η πραγματική δυσκολία ήρθε αμέσως μετά. Έβλεπα τους έμπειρους χειμερινούς να δυσκολεύονται και τουλάχιστον έπαιρνα κουράγιο. Έκανα μια διακοπή περίπου 3 εδομάδων. Συνέχισα όμως να πηγαίνω στη θάλασσα. Προκαλούσα τον εαυτό μου. Ο καιρός είχε χαλάσει, η θάλασσα είχε παγώσει. Τα ψέμματα είχαν τελειώσει. Ή θα έμπαινα, ή δεν θα μάθαινα ποτέ αν η θάλασσα είναι πραγματικά πιο ωραία το χειμώνα. Και έτσι το τόλμησα. Με μεγάλη υποστήριξη και συμπαράσταση της ομάδας και μεγάλο δικό μου κουράγιο και τόλμη, μπήκα στη θάλασσα ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου. Το συνάισθημα απερίγραπτο.
Ο χρόνος σταματάει και οι σκέψεις σιωπαίνουν. Νιώθεις ότι όλα σου τα κύτταρα ζωντανεύουν. Το σοκ από το κρύο νερό σου "ξαναξεκινάει το σύστημα". Ξεχνάς προβλήματα και ανησυχίες, φόβους και ενδιασμούς και ζεις για την στιγμή. Το χειμώνα είσαι συνήθως μόνος στη θάλασσα και έχεις λοιπόν την ευκαιρία να νιώσεις πραγματικά το νερό, να ακούσεις τη θάλασσα, να ζήσεις το τώρα. Είσαι εσύ και η θάλασσα. Και φυσικά η ατελείωτη υπερηφάνεια που νιώθεις για το κατόρθωμα σου. Η ευεξία όταν βγεις σε ανταμείβει και υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα το ξανατολμήσεις
Υπάρχουν φυσικά κανόνες που καλό είναι κανείς να ακολουθεί. Μια καρδιολογική εξέταση είναι σωστό να προηγηθεί. Δεν είναι καλό να μπαίνεις στη χειμωνιάτικη θάλασσα απότομα και ενδείκνυται να ρίχνεις λίγο νερό πρώτα στην καρδιά, στα χέρια και λίγο στον αυχένα. Υπάρχει ο άγραφος κανόνας ότι ο ανώτερος χρόνος που πρέπει κανείς να κολυμπάει τον χειμώνα είναι όσο η εξωτερική θερμοκρασία. Καλό είναι να ντύνεσαι αμέσως όταν βγαίνεις και να πίνεις κάτι ζεστό. Είναι τέλος προτιμητέο να υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας χειμερινός παρόντας όταν κολυμπάς.
Φέτος είναι η τέταρτη μου χρονιά στο χειμερινό κολύμπι και δεν είναι πλέον χόμπυ, αλλά τρόπος ζωής. Εγώ που κρύωνα να μπω τα τέλη Αυγούστου στη θάλασσα, τώρα πλέον το καλοκαίρι δεν κολυμπάω πολύ γιατί δεν ευχαριστιέμαι την καλοκαιρινή θάλασσα. Φυσικά υπάρχουν δύσκολες μέρες που αναρωτιέμαι γιατί θέλω να μπω στα παγωμένα νερά. Μόλις όμως μπω, θυμάμαι το γιατί. Πιστεύω ότι τα σωματικά αλλά και τα ψυχικά οφέλη που έχω κερδίσει δεν θα μου τα είχε προσφέρει τίποτα άλλο.
Ανεκτίμητες οι φιλίες που έχω κερδίσει, οι στιγμές γύρω από το παγκάκι της παρέας με φωτιά, κάστανα και τσιπουράκια. Στιγμές ζωής που χαρίζουν λίγη ξεγνοισιά στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Το χειμερινό κολύμπι μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου και την καθημερινότητα μου. Μου προσφέρει ένα διάλειμμα από την ρουτίνα και με βοήθησε να ξεπεράσω δύσκολες στιγμές, όταν ένιωθα ότι δεν υπήρχε ελπίδα. Η θάλασσα θεραπεύει, γιατρεύει πληγές φανερές και μη και σε κάνει να ελπίζεις.
Και τα χρωστάω όλα στον πρόεδρο της παρέας μας, που με πλησίασε εκείνο το απόγευμα Αυγούστου και χωρίς να το καταλάβει μου άλλαξε τον τρόπο ζωής μου. Συνεχίζει ακόμα και σήμερα να με παροτρύνει να μπω στη θάλασσα τις δύσκολες μέρες. Εγώ με τη σειρά μου, μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας, τον θαυμάζουμε κάθε μέρα και ευχόμαστε να έχουμε και εμείς την τόλμη και το κέφι του.
